Stinky ways of Rotorua

12:30 in de bus gestapt richting Rotorua. De weg naar rotorua ging door het gebied waar ik vorige keer een maand ben gebleven, of te wel daar waar liesje ergens huist. Erg leuk om alles te zien en proberen te herkennen, morrinsville was zeer herkenbaar gelukkig. Veel koeien, jerseys, Holstein, vlees vee en natuurlijk schapen. Af en toe in het glooiende landschap een melkschuurtje met een stuk of 200 wachtende koeien ervoor.

Om 5 uur kwam de bus aan in rotorua, ik had gelukkig al een hostel geboekt bij de i- site, scheelde weer een vermoeiende zoektocht in de misselijkmakende zwavel dampen.Rock solid was de naam, een omgebouwde shoppingcenter, met naast de incheckbalie/lounge een giga klimmuur! Achter glas natuurlijk, maar heel apart om te zien.
Na het inchecken en uitleg over de 3 verschillende sleutels en deurcode, kon ik mn kamer opzoeken. Op de weg omhoog hoorde ik vaag iemand mn naam roepen, en indd kwam Suzanne (ontmoet in paihia op de straybus) me achterna. Wat een verassing, geen idee dat zij daar zouden stoppen. Opzich wel gezellig als je mensen weer ziet, aan de andere kant had ik zin om alleen te reizen, non- groeps gebonden, en natuurlijk kan dat ook, maar toch heb je het gevoel dat je minder gewaardeerd word.

In de keuken op verdieping 1 vond ik een huilende anika ( Duits meisje van de straybus paihia), die me wel 3 x omhelsde! Na mn tas gedumpt te hebben, beneden in de lounge afgesproken als verzamelplek om daarna boodschappen te doen. If i only knew...
De groep was flink uitgebreid, wat heel gezellig kan zijn maar in dit geval voor mij, minder. Na ongeveer een uur gediscussieerd te hebben waren ze klaar om boodschappen te doen, mij geduld was toen al aardig op.
Misschien kon ik een nieuwe portie aankopen in de supermarkt! Maar nee ook daar waren de beslissingen niet over lippen te trekken. En al gauwben ik gaan afrekenen en alleen teruggekeerd naar de keuken. Het was toen al bijna 8 uur. Voor mij is dat buitengewoon abnormaal! Salade inelkaar geflanst, gegeten, gedoucht en tegen de tijd dat ik in de keuken terugkeerde, zaten ze eindelijk met zn alle om tafel.

Wel een ontzettend Gezellig avond/nacht gehad toen we uiteindelijk om 11 uur naar de lava bar geraakten! Zelfs zonder identificatie de bar ingekomen, de bouncer geloofde mij op mn big Brown eyes inclusief kraaienpootjes dat ik over 21 was. :(

Sochtens anika wakker gemaakt voor koffie, maar de vodka /coke gaf nog niet mee, dus ik raakte alleen op pad. Tegen het middag uur nogmaals geprobeerd, en een t shirt aangetrokken!! Koud gewoon. Deze x had ik meer geluk, behalve dan dat de groep had besloten dat het wasdag was. Wie in gods naam wil wassen in Rotorua! Maar goed, handdoek erbij gegooid en in de lounge van het hostel gewacht op de grote wederkeer van de groep, in het genot van een klimcompetitie! Erg gaaf om te zien, al die monkey-like men die op de kop aan een muur hangen!

Na de terugkeer anika apart genomen om een rondje te gaan lopen. Ze was al een aantal dagen home-sick en wou graag praten. Met wie beter dan een ervaren reiziger zoals ik, kuch kuch ;) zels ik werd een beetje hopeloos van haar, huilde en huilde, wist het allemaal niet meer. En ik ben niet the most huggeble person, maar blijkbaar deed ik het goed want aan het eind van de dag voelde ze zich beter. Ik vond dat ze maar ff moest gaan slapen en daarna zouden we even los van de kudde boodschappen doen en eten. Zo het geschiedde dat ik nog even kon genieten van de klimmers ( ik wil ook!!) En anika los kwam van de groep.

Die avond hebben we met zn tweeën los van de groep en van elkaar de avond doorgebracht, schrijvend, tekenend, muziek luisterend en pratend chocolade op tafel en gingerbeer alcohol vrij koud in het glas! De dag erna was ze weer helemaal happy! Zo zie je maar weer, al het goeie komt niet van kuddekoeien!
Veiligheid is uit den boze op reis, die moet je vinden in jezelf terwijl je doorgaat, of je nou sudderd of snel stroomt, blijven hangen achter een groepje rotsen brengt je nergens.

Ook deze dag, zondag de 13de werden we opgehaald om 12:30 om met Jason east te gaan. Deze local heeft ons door de gorge gereden richting gisborne waar we gister avond laat aankwamen. Onder weg boodschappen gedaan en gezamenlijk gekookt met anika, Suzanne, Karsten (Duits) en Liz ( 70 jarige kiwi/uk lady) en driver Jason dus. Zelfs et veggie stuff voor mij. Tot in de nacht gepraat en toen snel naar bed omdat vandaag de dag weer vroeg begon.

Het hostel staat ongeveer 12 km buiten de stad, aan het strand, het appartement daarbij wordt bewoond door Jason, en ook duitse hendrik onze gids voor vandaag. Omdat mijn verse plan was om hier langer te blijven zijn we vanmorgen eerst terug de stad in gereden om voedsel aan te schaffen voor een week. Bij terug komst hadden mn andere busgenoten een stingray feeding geboekt, wat letterlijk aan de andere kant van de weg plaatsvond. Na ze afgezet te hebben bracht ik mn spullen terug naar het appartement samen met Jason. Daar liepen we dean tegen het lijf, baas van de beide complexen. Die me na 2 munten terug stuurde naar beneden om gratis de stingrays te voeren( niet met mij!) Daar zeg je geen nee tegen natuurlijk! Alhoewel Steve Irwin constant in mn gedachten Naar voren kwam.

Pak aan, stok mee uitleg gekregen en letterlijk 500 m vanaf het strand kwamen de rays tot aan je voeten gezwommen! Heel onwerkelijk eng en mooi tegelijkertijd! De bedoeling was om stukken vis aan de onderkant van zon rog te krijgen zodat ze de vis een soort van Naar binnen kunnen slurpen/zuigen. De grootste was bijna 12 jaar en denk wel zon 100kg wat een beest en dan die harpoen aan de achterkant! Gelukkig waren ze redelijk goedaardig e lieten ze zich aaien, zelfs de kleine eaglerays, en kingfish alhoewel die bekent stonden als "gevaarlijker". Mooie ervaring rijker voor gratis:)

Duiste hendrik onze gids met de stingrays woont hier dus en kwam me net vragen of ik meega yoga-en morgen. Zit nu typend met uitzicht op zee en stingray in de beach bar, daar waar WiFi is. Life is wederom good :)